Ik vraag me vaak af wat een Amerikaanse soldaat uit WO II zou denken, als hij ons zo zou zien.
Een soldaat die zijn leven op het spel zette voor ieder zijn vrijheid.
Die zou zien hoe wij de sleutel van onze vrijheid hebben weggegeven aan een gevangenisbewaker die ons niet heeft verteld wanneer hij ons eruit laat.
Elke dag de spelregels veranderd en ons in steeds kleinere kooitjes duwt.
Zou de soldaat nog een keer zijn leven riskeren als hij wist dat mensen later die vrijheid meteen zouden opgeven voor zogenaamde veiligheid?
Ook al hebben wij een 7 x kleinere kans om te sterven. En als je mensen van zijn eigen leeftijd neemt, hebben wij zelfs een 36 x kleinere kans om te overlijden dan hij.
Zij wisten toen dat vrijheid is wat je met je leven moet verdedigen. Dat vrijheid iets is wat je niet krijgt via een paspoort of een test, maar waar je voor moet vechten, ook al kost dat je leven.
Zij die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid zouden lachen, wanneer wij op 5 mei onze vrijheid durven te vieren. Ze zouden zich omdraaien in hun graf wanneer ze ons zouden zien.
Gedomesticeerd, gekneveld en geknecht.